Diverse tankar om Teaterfestivalen i Fjaler 2024

Dette var den 12. teaterfestivalen vi har hatt i Dale, og det tredje året eg har vore så heldig til å kunne skrive for unge stemmer.  Jippi, gratisbillettar! I år såg eg mange forskjellige stykker, og har skrive om nokon av dei her:

Dead as a Dodo:

Wakka Wakka er ein gruppe eg har sett monge gongar før, og som eg har blitt ein stor fan av. Eg såg Animal Riot to gongar i 2021, og The Immortal Jellyfish Girl (på bursdagen min!) i 2022. I år var dei tilbake (yes!) med dukketeateret Dead As a Dodo. 

Under stykket fann eg ut at Animal Riot, The Immortal jellyfish girl og dette stykket alle hang saman i ein trilogi (i det minste tematisk sett). Dei tidlegare stykka har også handla om utrydding, klima og apokalypsen, og dei har gjord det på ein humoristisk, men tankevekkande måte.

Stykket handla om to skjelett (eit menneske og ein dodo) som … vel, eg skjønte ikkje heilt kva hovudkarakterane prøvde å oppnå, dei blei liksom stadig kasta rundt til nye plassar og karakterar. Men plassane og karakterane var verkeleg fantastiske. Det var litt som eit trylleshow, eigentleg.

Det var nok det mest avanserte stykket eg har sett på nokon teaterfestival her. Med svært kreative og fancy lys- og lysteknikkar blei stykket nesten som ein stop-motion animasjonsfilm. 

Det var iallefall veldig kjekt, håpar vi har eindå fleire slike dukketeater i framtida!

Epp:

Epp var eit stykke av Theater Corpus basert på ein gamal science fiction-romamen av same namn, og handla om mannen Epp under eit totalitært framtidsssamfunn i byen Gambolia. 

Det var veldig kjekt å sjå fleire dukketeater på teaterfestivalen i år. Det som er endå betre er at eg trur desse to stykka er så forskjellig som dukketeater kan bli. Der Dead as a dodo var tullete, visuelt stimulerande og ein nesten komplett illusjon av levande dukker, var Epp rolegare, relativt enkelt laga, og meir innbydande til refleksjon blant publikum.

I staden for å gå med svarte drakter som skal gøyme skodespelaren var gruppa her ikledd gule arbeidsdrakter. Epp var tydeleg styrt av skodespelarane «aha! Han bur jo i eit totalitært samfunn, så klart han er kontrollert …». Sjølv om eg likte dette valet, kom det av og til litt i vegen for opplevinga mi av dukketeateret.

Stykket hadde ein spesiell sjarm til seg. Ein fekk følelsen av å vere i ein 60-tals scifiroman (det høyrdest litt ut som radioteater). Det var eit innblikk i denne mannens klaustrofobiske hybel og rutine, var eit veldig kult stykke å sjå.

People of the earth:

People of the earth (La gente de la tierra) av Mezcolanza Theater var eit stykke som handla om ei ung kvinne som flykta til Noreg frå diktaturet i Chile. Det var eit stykke med kun tre skodespelarar, men det føltast av og til som det var fleire enn det.

Eg likte veldig godt at nesten all dialogen og eksposisjonen skjedde på spansk, med norske og engelske «undertitlar». I tillegg var mykje av den «norske» dialogen totalt uforståeleg, berre ein etterlikning av korleis norsk kanskje høyrast ut for ein som ikkje kan språket. Eg fekk mykje meir sympati for korleis det må vere å måtte integrere seg i eit land utan hjelp.

Til slutt fekk ein vite kor nær, både i tid og oppleving, denne historia var, og det var veldig rørande. Etter lysa gjekk av og før applausen gjekk var det nok ti-tjue sekund der heile salen sat heilt stille. Og snufsa. Mykje.

My dinner with Putin:

Denne monologen av Kate Pendry var eit innblikk i skodespelarverda, og i kor vanskeleg den kan vere.  Den omtalde ein rekkje med nokså tilfeldige hendingar som gradvis førde til at talaren befant seg i Moskva og stod framfor sjølvaste Vladimir Putin.

Eg vart dradd veldig inn i historia og vart smitta av entusiasmen til skodespelaren om nettopp det å være skodespelar, og det å prøve å få eit gjennombroti den verda. Dette gjorde det nok lettare å sympatisere med valet hennar om å spele i ein film som vert laga av den berømte men beryktede russiske filmdirektøren Nikita Mikhalkov. Ein kunne iallefell få ganske stor forståing for kvifor ting hadde utfolda seg som dei gjorde. Men heilt på slutten kom twisten. Historia er ikkje ferdig endå. 

«We start filming in November.»

Når eg har sett stykker der ein skodespelar forteljer om si oppleving, er det alltid ifrå eit perspektiv som er utanfor situasjonen. Kunstnaren har alltid hatt til til å forsøke å reflektere over alt i sin heilheit, og har så skrive det til ein monolog. Her er det ikkje slik. Openbaringa traff ganske hardt. Situsajonen er ikkje over, og ting er minst like rotete som før. Det samme kan jo også seiast om krigen i Ukraina, tenkte eg etterpå.

Eg er ikkje heilt sikker på kva eg skal føle om vala som førde ho til denne situasjonen. Altså eit tankevekkande stykke. Gøy!

Konklusjon:

Teaterfestivalen i Fjaler 2024 hadde mange bra stykker (mange eg ikkje rakk å sjå eller skrive om, dessverre), og eg er svært glad for at eg kunne «delta» i år òg. Tusen takk!